bryła obrotowa
Encyklopedia PWN
narzędzie ścierne do szlifowania;
technika
dziedzina ludzkiej działalności, której celem jest oparte na wiedzy (na podstawach naukowych) produkowanie rzeczy i wywoływanie zjawisk niewystępujących w przyrodzie oraz przekształcanie wytworów przyrody;
[gr.],
tomografia
sposób uzyskiwania dwuwymiarowego obrazu przekroju obiektu trójwymiarowego w dowolnie wybranej płaszczyźnie, w celu poznania jego struktury wewn., bez konieczności naruszania tej struktury;
[gr. tomós ‘cięty’, ‘tnący’, gráphō ‘piszę’],
mat. bryła obrotowa ograniczona powierzchnią cylindryczną o kierownicy będącej okręgiem i 2 prostopadłymi do tej powierzchni płaszczyznami, zwanymi płaszczyznami podstaw walca;
odmiana tłoczenia, przekształcanie krążka blachy w bryłę obrotową przez stopniowe dociskanie narzędziem blachy do obracającego się wzornika;
techn. element w postaci cienkiej płyty lub bryły, którego zarys zostaje przeniesiony (np. przy prasowaniu, kopiowaniu) na obrabiany przedmiot w taki sposób, że kształt wybranej linii na powierzchni przedmiotu (np. tworzącej bryły obrotowej) lub kształt powierzchni przedmiotu odpowiadał zarysowi w.;
